Nietrzymanie moczu, według Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organisation - WHO) i Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (International Continence Society – ICS), to niezależny od woli wyciek moczu z pęcherza moczowego, i to niezależnie od przyczyny. Szacuje się, że problem ten dotyczy około 5 mln Polaków. Jednak sugeruje się, że odsetek chorych może być znacznie wyższy, niż wskazywany w publikacjach, z racji intymnego charakteru tego schorzenia i trudności w zebraniu rzetelnych danych.
Według Standaryzacji ICS wyróżniamy trzy główne rodzaje nietrzymania moczu: wysiłkowe, naglące oraz mieszane.
Wysiłkowe nietrzymanie moczu występuje najczęściej spośród wszystkich wymienionych rodzajów i według niektórych autorów stanowi 50–88% wszystkich typów nietrzymania moczu. Szacuje się, że występuje ono dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Wiąże się to przede wszystkim z charakterystycznymi dla tej grupy czynnikami ryzyka. Objawia się wyciekiem moczu podczas nagłego wzrostu ciśnienia w jamie brzusznej, do którego dochodzi na przykład podczas kichania, schylania się czy też w czasie dźwigania ciężarów i powstaje na skutek niewydolności aparatu mięśniowo-więzadłowego. Do osłabienia mięśni dna miednicy i zmian w układzie powięziowo-mięśniowym dochodzi najczęściej u kobiet na skutek licznych porodów, urazów, operacji dokonanych w tej okolicy, obniżenia narządów miednicy małej, a także zaburzeń hormonalnych. Niskie stężenie estrogenów powoduje wystąpienie wielu niekorzystnych zmian w układzie moczowo-płciowym, co w efekcie może prowadzić do upośledzenia mechanizmów trzymania moczu. Dodatkowo, objawy mogą nasilać się w wyniku stosowania niektórych leków, palenia tytoniu, spożywania dużych ilości kofeiny; chorobie sprzyja również otyłość.
Nietrzymanie moczu można leczyć zachowawczo (farmakologicznie i niefarmakologicznie), chirurgicznie lub laserem w zależności od zaawansowania choroby. W tym celu stosuje się podział wysiłkowego nietrzymania moczu według zaawansowania objawów (wg Stamey'a):
- I stopień: popuszczanie moczu tylko podczas znacznego i gwałtowanego wzrostu ciśnienia śródbrzusznego;
- II stopień: bezwiedne oddawanie moczu w czasie umiarkowanego wzrostu ciśnienia śródbrzusznego: przy podskakiwaniu, chodzeniu po schodach, lekkiej pracy fizycznej;
- III stopień: wypływanie moczu podczas leżenia, stania lub chodzenia.
Leczenie zachowawcze niefarmakologiczne stosowane jest jako podstawowa forma terapii w przypadku osób z lekkim nietrzymaniem moczu, a także w ramach profilaktyki u osób z grup ryzyka. W ramach leczenia zaleca się wzmocnienie mięśni dna miednicy. Jedną z metod wzmacniania mięśni jest fizykoterapia. Tym mianem określa się: ćwiczenia mięśni dna miednicy, elektrostymulację mięśni dna miednicy, biofeedback, stymulację magnetyczną oraz trening pęcherza. Stwierdzono, że do czynników, które w znacznym stopniu wpływają na zmniejszenie objawów wysiłkowego nietrzymania moczu, należy spadek masy ciała.
Leczenie operacyjne stosowane jest u osób z wysiłkowym nietrzymaniem moczu, w sytuacji, gdy leczenie zachowawcze okazało się nieefektywne. Jest to skuteczna forma terapii - wyleczenie następuje u 80-95% pacjentów. Zabiegi operacyjne stosuje się tylko w bardziej zaawansowanych przypadkach (II i III stopień zaawansowania), ale nie jest to jedyny sposób leczenia, gdyż nawet u pacjentek z dużym nasileniem choroby (stopień III) można leczyć nieoperacyjnie - za pomocą pessara cewkowego.
 |
 |
 |
W Regionalnym Centrum Zdrowia z powodzeniem leczymy każdy stopień nietrzymania moczu laserem Fotona Spectro SP, chociaż najlepsze efekty osiągamy w stopniu I i II wysiłkowego nietrzymania moczu. W przypadku III stopnia czasami trzeba powtórzyć zabieg. Wybór sposobu leczenia nieoperacyjny czy zabiegowy dokonywany jest przez lekarza razem z pacjentką, poprzez dokładne zrozumienie przez chorą sposobów leczenia nieoperacyjnego i operacyjnego, skuteczności terapii i ewentualnych powikłań.
Leczenie laserem jest metodą nieinwazyjną i nieablacyjną, umożliwia remodelowanie kolagenu naświetlanej tkanki, która w konsekwencji kurczy się i zmniejsza, poprawiając wsparcie pęcherza moczowego. Pozytywny wpływ na objawy wysiłkowego nietrzymania moczu i obniżenia ścian pochwy ma neokolageneza oraz remodelowanie kolagenu. Ważne, że jest to metoda nie dająca powikłań. Pierwsze efekty są spodziewane po 1 miesiącu od zabiegu, a pełny efekt po 3 miesiącach. Jednorazowo zabieg trwa około 30-40 minut. Pacjentka odczuwa jedynie ciepło bez uczucia bólu. Dodatkowym efektem zabiegu jest także zwiększenie napięcia ścian pochwy, jej elastyczności, nawilżenia, poprawienie jakości życia seksualnego.
Mimo znacznego dyskomfortu, jaki wywołuje ta choroba, zaledwie mniej niż połowa kobiet zgłasza się ze swoim problemem do lekarza. Bardzo często osoby cierpiące z tego powodu zaczynają się wycofywać z życia zawodowego i społecznego, co w efekcie odbija się negatywnie na ich jakości życia. W naszym ośrodku oferujemy profesjonalną i dyskretną obsługę pacjenta.
Lekarzem wykonującym zabieg Incotilase - laserowego leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu - jest lek. med. Zygmunt Iciek, który posiada także wieloletnie doświadczenie w operacyjnym leczeniu nietrzymania moczu. Fakt ten oraz doświadczenia z wykonanych zabiegów laserowych gwarantują, że wspólnie z pacjentką wybierze najlepszą metodę leczenia.
